ایرانیها که پیش از اسلام نیز یکتاپرست بودند، در روزهایی از سال از خوردن بعضی خوردنیها پرهیز میکردند اما روزه نمیگرفتند تا اینکه با ورود اسلام به ایران، یکی از موارد مهمی که باید به آن توجه میکردند بیدار کردن دیگر مسلمانان برای خوردن سحری و خواندن نماز صبح بود؛ همانگونه که سپاهیان ایرانی پیش از اسلام همزمان با طلوع آفتاب بر طبل مینواختند؛ رسمی که پس از اسلام به شیوهای برای بیدارکردن مسلمانان تبدیل شد.
رسم نقارهزنی برای رؤیت هلال در ایران به پیش از اسلام برمیگردد. ایرانیها ابتدای هر ماه نقاره میزدند تا رسیدن ماه تازه را خبر دهند؛ در شاهنامهٔ فردوسی ۱۸ بار به نقارهزنی اشاره شدهاست. پس از اسلام این رسم به گونهای دیگر ادامه پیدا کرد؛ چاووشخوانها هم آمدن ماه رمضان را نوید میدادند؛ به این معنی که دو یا سه روز قبل از فرارسیدن ماه رمضان به خیابانها میرفتند و آمدن ماه رمضان را نوید میدادند تا مسلمانان خود را برای چنین ماهی آماده کنند و غیرمسلمانها تظاهر به روزهخواری نکنند. همین چاوشخوانها سه روز آخر ماه رمضان، «الوداعخوانی» میکردند و به استقبال ماه شوال میرفتند.
تا ۵۰ سال پیش در گوشه و کنار ایران موسیقی ویژهٔ ماه رمضان داشتهایم. موسیقی رمضان همواره در ایران فعال و پابرجا بود تا اینکه همزمان با روزگار پهلوی اول نقارهزنی ممنوع شد و روضهخوانی تعطیل گردید؛ اینگونه بود که خانهها یک اتاق خود را به روضهخوانی اختصاص دادند و منبری ساختند که نشاندهندهٔ پایداریشان در دین و هنر دینی بود